Niestety, związki rozpadają się każdego dnia. Nie mogę tak po prostu siedzieć i słuchać krzyków oraz plumkania spadających łez. Oto kolejna porcja filmów, które mogą pomóc na złamane serce. Albo i nie. W sumie zależy od serca.

Pojedynek w ciszy (The Quiet Duel, reż. Akira Kurosawa, 1949)

Młody chirurg wojskowy, Kyoji Fujisaki (Toshiro Mifune), zaraża się kiłą, operując rannego żołnierza. Nie może w pełni wyleczyć zakażenia na froncie, więc wraca do domu i podejmuje pracę w szpitalu. Próbuje trzymać chorobę w ryzach… i tajemnicy. Młody lekarz ma świadomość, że syfilis zrujnowałby jego reputację i nikt – łącznie z ojcem lekarzem (Takashi Shimura) i piękną narzeczoną – nie uwierzyłby, że zaraził się nim w czasie zwykłej operacji.

Pojedynek w ciszy był jednym z pierwszych filmów Akiry Kurosawy, który obejrzałem. Już wtedy uderzyło mnie to, co później odnajdywałem w filmach japońskiego mistrza praktycznie za każdym razem: bohatera rozdartego między dobrem i złem.

Wybór zła jest tak prosty: Kyoji mógłby ukryć chorobę przed narzeczoną, wziąć ślub, wieść normalne życie do czasu, aż prawda nie wyszłaby na jaw. Mimo że zasługuje na szczęście, postanawia go sobie odmówić dla dobra innych. Pocieszające jest to, że nawet z sercem, które sam sobie złamał, odnajduje szczęśliwe zakończenie.

Midsommar. W biały dzień (reż. Ari Aster, 2019)

Grupa przyjaciół wyjeżdża na szwedzką prowincję, by uczestniczyć w festiwalu letniego przesilenia. Powoli zaczyna wychodzić na jaw, że niepokojące zwyczaje mieszkańców osady, w której organizowane jest wydarzenie, wcale nie są metaforycznymi ofiarami składanymi słońcu. Ofiary są zupełnie dosłowne i krwawe.

Midsommar to nie tyle film na złamane serce, co film, który złamał mi serce. Nabrałem się na marketing, który obiecywał unikalne doświadczenie w niesamowitej estetyce. O ile strona wizualna rzeczywiście jest na plus, o tyle fabuła rozczarowująco podąża za schematem generycznego amerykańskiego slashera. Na tym poziomie film nie różni się od typowego horroru dla nastolatków. Szkoda.

Jednak tym, co wyróżnia Midsommar, jest relacja głównych bohaterów. Dani (Florence Pugh) właśnie straciła rodziców oraz siostrę i bardzo potrzebuje wsparcia kochającej osoby. Jednak jej partner, Christian (Jack Reynor), nie ma nic do zaoferowania. Związek pary od dawna jest fikcją – po prostu żadne z nich jeszcze nie powiedziało tego głośno. Widzowie mogą oglądać postępującą degradację relacji i przekonać się, że rozstanie jest czasem jedynym sensownym rozwiązaniem. Bo lepiej mieć złamane serce niż nie mieć go wcale.

Solaris (reż. Andriej Tarkowski, 1971)

Psycholog Kris Kelvin (Donatas Banionis) zostaje wysłany na stację kosmiczną krążącą wokół planety Solaris. Ma zbadać, dlaczego członkowie załogi popadli w obłęd. Jednak gdy Kelvin budzi się u boku zmarłej żony (Natalya Bondarchuk), zaczyna kwestionować własne zdrowie psychiczne.

Niezwykły ocean planety Solaris ma moc materializowania pragnień. To dzięki niemu Kelvin zyskuje szansę zobaczenia jeszcze raz ukochanej, a raczej jej dokładnej kopii posiadającej wspomnienia, ciało, uczucia… Rozdrapane rany i poczucie winy połączone ze szczerym strachem sprawiają, że Kelvin zaczyna robić wszystko, by pozbyć się kobiety.

To ona jest naprawdę tragiczną postacią w Solaris. Harey zaczyna istnieć wyłącznie dlatego, że jej obraz trwał w głowie męża. Nie czuje się pełnowartościowym człowiekiem, bo jej jedynym punktem odniesienia jest Kelvin.

To trochę mówi o relacjach w ogóle: najczęściej jest się w związku z wyobrażeniem drugiej osoby. Gdy te oczekiwania zaczynają rozjeżdżać się z rzeczywistością, pojawiają się rysy, pęknięcia, a ostatecznie – złamane serca. Dlatego właśnie z fantazjami trzeba ostrożnie. Niesprawiedliwa opinia na temat partnera może szybko stać się prawdą. Dlatego należy widzieć drugiego człowieka takim, jakim jest naprawdę, a lody, wino i filmy na złamane serce nie będą w ogóle potrzebne.

Roma (reż. Alfonso Cuarón, 2018)

Uboga gosposia Cleo (Yalitza Aparicio) pracuje w zamożnym domu, w którym zajmuje się opieką nad gromadką dzieci i sprzątaniem. Z czasem staje się jasne, że małżeństwo jej pracodawców przechodzi poważny kryzys. Gdy Antonio zostawia Sofię, życie rodziny się zmienia. W tym samym czasie Cleo zachodzi w nieplanowaną ciążę z chłopakiem, który nie ma zamiaru zostawać ojcem.

Morał? Nigdy nie wiesz, na kogo trafisz. Osoba, która przed chwilą wydawała się najlepsza na świecie, może okazać się najgorsza. Czasem wystarczy jedna chwila, czasem trzeba na to wielu lat. Ludzie oszukują – niekiedy innych, ale przeważnie siebie samych. Złamane serce to oczywisty skutek. Ale jest też nadzieja. Przynoszą ją ludzie, którym wciąż zależy.

Joker (reż. Todd Phillips, 2019)

Arthur (Joaquin Phoenix) mieszka z matką w obskurnym mieszkaniu w mieście, które tonie w śmieciach, brudzie i desperacji. Wypchnięty na margines społeczeństwa, dotknięty samotnością i chorobą psychiczną próbuje wieść życie tak normalne, jak to tylko możliwe. Jednak seria niefortunnych zdarzeń sprawia, że Arthur coraz gorzej znosi otaczającą rzeczywistość i swoje miejsce w niej. Gdy przeleje się czara goryczy, narodzi się Joker.

Najnowsza geneza legendarnego łotra przedstawia go jako udręczonego, samotnego i nierozumianego człowieka. Bez dobrego powodu pozbawiono go szansy na szczęśliwe zakończenie. Albo raczej na szczęście w ogóle.

Mimo że niemal każdy zasługuje na szczęście, nie każdy go zazna. Czasem jedyne spełnienie, jakie można mieć, to to we wnętrzu własnej głowy. Niesprawiedliwe, ale taki los. Warto zdać sobie z tego sprawę zawczasu, bo diagnoza jest pierwszym krokiem do zmiany na lepsze. Inaczej można zostać wrogiem Batmana albo człowiekiem pogrążonym w wiecznej rozpaczy. Szczególnie na to drugie po prostu szkoda życia.

Wciąż masz złamane serce? Przeczytaj poprzednie teksty z tej serii:

5 filmów na złamane serce – część pierwsza

5 filmów na złamane serce – część druga

5 filmów na złamane serce – część trzecia

5 filmów na złamane serce – część czwarta

Adam Zyskowski

Lubisz ten tekst? Skomentuj i polub bloga na Facebooku 🙂